شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

گفتار اندر آفرینش آفتاب

ز ياقوت سرخست چرخ كبود نه از آب و گرد و نه از باد و دود

بچندين فروغ و بچندين چراغ بياراسته چون بنوروز باغ‏

روان اندرو گوهر دلفروز كزو روشنايى گرفتست روز

ز خاور بر آيد سوى باختر نباشد ازين يك روش راست‏تر

ايا آنكه تو آفتابى همى چه بودت كه بر من نتابى همى

دیوان حافظ - صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, گفتار اندر آفرینش آفتاب

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است
لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست
«حافظ»

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

دیوان حافظ – شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

دیوان حافظ – الا یا ایها الساقی ادرکأسا و ناولها

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

شاهنامه فردوسی – بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – اندر خواب ديدن ضحاك فريدون را

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گیر دادن

(دَ) (مص ل.) (عا.)بند کردن، به کسی یا موضوعی پرداختن و از آن دست نکشیدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.