شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

آغاز داستان سهراب‏

اگر تند بادى برايد ز كنج بخاك افگند نارسيده ترنج‏

ستمكاره خوانيمش ار دادگر هنرمند دانيمش ار بى‏هنر

اگر مرگ دادست بيداد چيست ز داد اين همه بانگ و فرياد چيست‏

ازين راز جان تو آگاه نيست بدين پرده اندر ترا راه نيست‏

همه تا در آز رفته فراز بكس بر نشد اين در راز باز

برفتن مگر بهتر آيدش جاى چو آرام يابد بديگر سراى‏

دم مرگ چون آتش هولناك ندارد ز برنا و فرتوت باك‏

درين جاى رفتن نه جاى درنگ بر اسپ فنا گر كشد مرگ تنگ‏

دیوان حافظ - کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

چنان دان كه دادست و بيداد نيست چو داد آمدش جاى فرياد نيست‏

جوانى و پيرى بنزديك مرگ يكى دان چو اندر بدن نيست برگ‏

دل از نور ايمان گر آگنده ترا خامشى به كه تو بنده‏

برين كار يزدان ترا راز نيست اگر جانت با ديو انباز نيست‏

بگيتى دران كوش چون بگذرى سرانجام نيكى بر خود برى‏

كنون رزم سهراب رانم نخست ازان كين كه او با پدر چون بجست‏

آغاز داستان سهراب‏, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم
که من نسیم حیات از پیاله می‌جویم
«حافظ»

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – آمدن تهمينه دختر شاه سمنگان به نزد رستم‏‏‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – بند كردن فريدون ضحاك را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

هزمان

(هَ) (ق.) هر زمان، هر وقت.

هزه

(هَ زِّ) [ ع. هزه ] (اِمص.) تحریک، یک بار جنباندن.

هزوان

(هُ) [ په. ] (اِ.) زبان، لسان.

هزیل

(هَ) [ ع. ] (ص.) لاغر.

هزیمت

(هَ مَ) [ ع. هزیمه ] (اِ.) شکست لشکر، پراکندگی لشکر.

هزیمت یافتن

(~. تَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) شکست خوردن، پراکنده شدن.

هزیمه

(هَ زِ مَ) [ ع. هزیمه ] (اِ.) چاه، چاه پُر آب.

هزینه

(هَ نِ) (اِ.) خرج.

هسبند شدن

(هَ بَ. شُ دَ) (مص ل.) (عا.) مفتون و حیران کسی شدن و همه اوقات خود را صرف او کردن.

هسبند کردن

(~. کَ دَ) (مص م.) (عا.) کسی را در فشار گذاشتن و با اصرار و ابرام و خواهش و تمنا به کاری وادار کردن.

هست

(هَ)۱ - (فع.)سوم شخص مفرد از «هستن» موجود است، وجود دارد.
۲- (اِمص.) هستی، وجود.
۳- دارایی.

هست و نیست

(هَ تُ)(اِمر.)(عا.)همه موجودی و دارایی.

هستره

(هَ تَ رَ یا رِ) (اِ.) جوال مانندی که از چوب و نی بافته باشند و بر پشت الاغ گذارند و به وسیله آن خشت و آجر و خاک حمل کنند.

هستن

(هَ تَ) (مص ل.)
۱- وجود داشتن، موجود بودن.
۲- وقوع داشتن، حاصل بودن.

هسته

(هَ تِ) (اِ.)
۱- دانه سفتِ داخل میوه‌ها.
۲- نقطه، گروه یا توده اصلی.
۳- بخشی از یاخته که معمولاً در وسط یا کنار آن قرار دارد.
۴- قسمت مرکزی اتم. ؛ ~ مرکزی مرکز حقیقی، اصل و منشأ.

هستو

(هَ) (اِ.) دانه میوه، هسته.

هستو

(~.) (ص.) خَستو، مقر، معترف، کسی که اعتراف می‌کند.

هستی

(هَ) (حامص.)
۱- وجود.
۲- دارایی، ثروت.

هسر

(هَ سَ) (اِ.) یخ و آب فسرده.

هسیر

(هَ) (اِ.) یخ، هسر.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.