شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

آغاز داستان سهراب‏

اگر تند بادى برايد ز كنج بخاك افگند نارسيده ترنج‏

ستمكاره خوانيمش ار دادگر هنرمند دانيمش ار بى‏هنر

اگر مرگ دادست بيداد چيست ز داد اين همه بانگ و فرياد چيست‏

ازين راز جان تو آگاه نيست بدين پرده اندر ترا راه نيست‏

همه تا در آز رفته فراز بكس بر نشد اين در راز باز

برفتن مگر بهتر آيدش جاى چو آرام يابد بديگر سراى‏

دم مرگ چون آتش هولناك ندارد ز برنا و فرتوت باك‏

درين جاى رفتن نه جاى درنگ بر اسپ فنا گر كشد مرگ تنگ‏

شاهنامه فردوسی - نامه گژدهم به نزديك كاوس‏

چنان دان كه دادست و بيداد نيست چو داد آمدش جاى فرياد نيست‏

جوانى و پيرى بنزديك مرگ يكى دان چو اندر بدن نيست برگ‏

دل از نور ايمان گر آگنده ترا خامشى به كه تو بنده‏

برين كار يزدان ترا راز نيست اگر جانت با ديو انباز نيست‏

بگيتى دران كوش چون بگذرى سرانجام نيكى بر خود برى‏

كنون رزم سهراب رانم نخست ازان كين كه او با پدر چون بجست‏

آغاز داستان سهراب‏, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

شدم یار تو و از تو ندیدم یاری و خواهم
که یار من شوی ای یار و یاری‌های من بینی
«هاتف اصفهانی»

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

دیوان حافظ – خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن زال از مرگ نوذر

شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

موی کالیده

(دِ) (ص مر.) آشفته موی، کسی که مویش آشفته و نامرتب باشند.

مویان

(ص فا.) گریه کنان، نوحه کنان.

مویز

(مَ) (اِ.) انگور خشک شده.

مویه

(یِ) (اِمص.) گریه، نوحه.

مویه زال

(یِ) (اِمر.) نام لحن و نوایی از موسیقی.

موییدن

(دَ) مص ل.) گریستن، زاری کردن.

مویین

(ص نسب.) ساخته شده و تابیده شده از مو.

مویینه

(نِ) (ص نسب.) آنچه از موی بافته شده باشد.

مچ

(مُ) (اِ.) بند دست یا پا، مفصل.

مچاله

(مُ لِ) (ص.) (عا.) فشرده شده و له شده.

مچاچنگ

(مَ چَ) (اِ.) چرمینه، چیزی شبیه آلت تناسلی مرد که از چرم ساخته شده.

مچل

(مَ چَ) (ص.) (عا.) کسی که مورد تمسخر عده‌ای قرار گرفته باشد.

مچل

(~.) (اِ.) خوراکی و تنقلی که به هنگام کشیدن تریاک و شیره خورند، مزه.

مچمچه

(مَ مَ چَ یا چِ) (اِ.) آوازی که کشتی گیر به هنگام شروع کشتی - - آنگاه که دستی به بازو می‌زند - - برمی آورد و سپس دست حریف را می‌گیرد.

مچول

(مُ) (عا.)
۱- (ص.) کوچک و ظریف.
۲- خوشگل، زیبا.

مچک

(مَ چَ) (اِ.) عدس، ماش.

مچیدن

(مَ دَ) (مص ل.) خرامیدن، از روی ناز راه رفتن.

مژ

(مُ) (اِ.) بخاری است تیره نزدیک به زمین ؛ میغ.

مژده

(مُ دِ) (اِ.) بشارت، خبرخوش.

مژدگانی

(مُ دِ) (اِ.)
۱- نوید.
۲- پول یا هدیه‌ای که به آورنده خبر خوش می‌دهند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.