شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

چو بشناخت آهنگرى پيشه كرد از آهنگرى ارّه و تيشه كرد

چو اين كرده شد چاره آب ساخت ز دريايها رودها را بتاخت‏

بجوى و برود آبها راه كرد بفرخندگى رنج كوتاه كرد

چراگاه مردم بدان بر فزود پراگند پس تخم و كشت و درود

برنجيد پس هر كسى نان خويش بورزيد و بشناخت سامان خويش‏

بدان ايزدى جاه و فرّ كيان ز نخچير گور و گوزن ژيان‏

جدا كرد گاو و خر و گوسفند بورز آوريد آنچه بد سودمند

دیوان حافظ - بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

ز پويندگان هر چه مويش نكوست بكشت و بسرشان بر آهيخت پوست‏

چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم چهارم سمورست كش موى گرم‏

برين گونه از چرم پويندگان بپوشيد بالاى گويندگان‏

برنجيد و گسترد و خورد و سپرد برفت و بجز نام نيكى نبرد

بسى رنج برد اندران روزگار بافسون و انديشه بى‏شمار

چو پيش آمدش روزگار بهى ازو مر درى ماند تخت مهى‏

زمانه ندادش زمانى درنگ شد آن هوش هوشنگ با فرّ و سنگ‏

نپيوست خواهد جهان با تو مهر نه نيز آشكارا نمايدت چهر

دیوان حافظ - چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

نرگس مست نوازش کن مردم دارش
خون عاشق به قدح گر بخورد نوشش باد
«حافظ»

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

شاهنامه فردوسی – نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آهن ربا

(~. رُ) (اِفا. اِمر.)
۱- هر جسمی که آهن، فولاد، و نیکل را به طرف خود جذب کند. ؛ ~ی القایی جسمی که در اثر مجاورت با آهن ربا خاصیت آهن ربایی پیدا کند. ؛~ی الکتریکی (برقی) میله آهنی که سیم روپوش داری را چندین بار دور آن پیچیده باشند و همین که جریان برق را از سیم روپوش دار عبور دهند، میله آهن خاصیت آهن ربایی پیدا می‌کند و با قطع جریان الکتریسته دوباره این خاصیت را از دست می‌دهد. ؛ ~ی ~طبیعی اکسید مغناطیسی آهن است که در طبیعت ایجاد می‌شود. ؛ ~ی مصنوی جسمی است آهنی یا فولادی که به وسیله مالش دادن به آهن ربای طبیعی یا آهن ربای مصنوعی دیگر یا به وسیله جریان برق خاصیت آهن ربایی پیدا کند.
۲- آلتی است چهارپهلو که کمر آن خمیده و دو سر آن با هم موازی و هم سطح هستند و در خاتم سازی از آن استفاده می‌شود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.