(بِ حَ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- آب زندگانی ؛ گویند چشمه‌ای است در ظلمت که هر از آن بنوشد عمر جاودان پیدا می‌کند، اسکندر و خضر به دنبال آن رفتند، خضر از آن آب نوشید و عمر جاودان یافت.
۲- نوعی از شراب آمیخته به ادویه تند، ماءالحیات.
۳- نوعی از مهره‌ها به رنگ زرد که زنان از آن دستبند و مانند آن سازند.
۴- دهان معشوق.
۵- سخن گفتن معشوق.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

دیوان حافظ – ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی‌ست

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – پادشاهى نوذر

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

فرهنگ معین

آب حیات

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ