شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

چو بشناخت آهنگرى پيشه كرد از آهنگرى ارّه و تيشه كرد

چو اين كرده شد چاره آب ساخت ز دريايها رودها را بتاخت‏

بجوى و برود آبها راه كرد بفرخندگى رنج كوتاه كرد

چراگاه مردم بدان بر فزود پراگند پس تخم و كشت و درود

برنجيد پس هر كسى نان خويش بورزيد و بشناخت سامان خويش‏

بدان ايزدى جاه و فرّ كيان ز نخچير گور و گوزن ژيان‏

جدا كرد گاو و خر و گوسفند بورز آوريد آنچه بد سودمند

شاهنامه فردوسی - پاسخ دادن زال موبدان را

ز پويندگان هر چه مويش نكوست بكشت و بسرشان بر آهيخت پوست‏

چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم چهارم سمورست كش موى گرم‏

برين گونه از چرم پويندگان بپوشيد بالاى گويندگان‏

برنجيد و گسترد و خورد و سپرد برفت و بجز نام نيكى نبرد

بسى رنج برد اندران روزگار بافسون و انديشه بى‏شمار

چو پيش آمدش روزگار بهى ازو مر درى ماند تخت مهى‏

زمانه ندادش زمانى درنگ شد آن هوش هوشنگ با فرّ و سنگ‏

نپيوست خواهد جهان با تو مهر نه نيز آشكارا نمايدت چهر

دیوان حافظ - هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ, اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از حرف خود به تیغ نگردیم چون قلم
هر چند دل دو نیم بود، حرف ما یکی است
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

دیوان حافظ – یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

دیوان حافظ – ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

شاهنامه فردوسی – فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب‏

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – آمدن كى ‏قباد به استخر پارس

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آب

[ په. ] (اِ.) مایعی است شفاف، بی طعم و بی بو، مرکب از دو عنصر اکسیژن و ئیدروژن ؛ o 2 H، در باور قدما یکی از چهار عنصر «آب، آتش، باد، خاک» محسوب می‌شده. معانی کنایی آب:
۱- آبرو.
۲- جلا، درخشندگی.
۳- رونق.
۴- اشک.
۵- عرق.
۶- نازکی.
۷- شادابی.
۸- زیبایی و شکوه.
۹- مَنی، نطفه.
۱۰ - ارج، قیمت.
۱۱ - پیشاب، ادرار.
۱۲ - عصاره، شیره.
۱۳ - رود، نهر.
۱۴ - بزاق، آب دهان. ؛ ~در هاون کوبیدن کار بیهوده کردن. ؛ ~از ~ تکان نخوردن ک نایه از: آرام بودن اوضاع و احوال. ؛ ~ از دست نچکیدن کنایه از: نهایت خست و پول دوستی. ؛ ~ از سر گذشتن بی فایده شدن چاره و تدبیر. ؛ ~ از دریا بخشیدن از دیگران مایع گذاشتن، از حساب دیگران بخشیدن. ؛ ~بر در کسی ریختن خدمت آن کس را کردن. ؛ ~ پاکی روی دست کسی ریختن اتمام حجت کردن، حرف آخر را زدن. ؛ ~زیر پوست کسی رفتن کنایه از: چاق شدن. ؛ از ~ گل آلود ماهی گرفتن از وضع آشفته سوء استفاده کردن. ؛~ از چیزی خوردن از آن چیز بهره مند شدن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.