دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

یارم چو قدح به دست گیرد

یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد

هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟

در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد

در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟

خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد

شاهنامه فردوسی - آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ, یارم چو قدح به دست گیرد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چشم دلجویی دلم از مردم عالم نداشت
داغ من مرهم ندید و راز من محرم نداشت
«کلیم کاشانی»

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

شاهنامه فردوسی – كیكاوس

مقدمه شاهنامه فردوسی

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – رسيدن سام و دستان به كابل

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آونگ

(وَ) (اِ.)
۱- ریسمانی که خوشه‌های انگور و دیگر میوه‌ها را به آن می‌بندند و از سقف می‌آویزند تا فاسد نشود.
۲- هر چیز آویخته، معلق.
۳- جسم سنگینی که گرد محور ثابتی حرکت کند، مانند پاندول ساعت.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.