دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

یارم چو قدح به دست گیرد

یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد

هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟

در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد

در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟

خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد

دیوان حافظ - به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ, یارم چو قدح به دست گیرد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

فرق است از آب خضر که ظلمات جای او است
تا آب ما که منبعش الله اکبر است
«حافظ»

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – داستان جنگ هفت گردان‏

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آهن

(هَ) [ په. ] (اِ.)
۱- فلزی است چکش خور که از معادن استخراج می‌شود و غالباً به شکل اکسید یا کربنات یا سولفوردوفرو وجود دارد و آن‌ها را در کوره می‌گدازند و آهن خالص به دست می‌آورند و آن جسمی است سخت و محکم.
۲- شمشیر، تیغ.
۳- زنجیر.
۴- هر سلاح آهنین.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.