دیوان حافظ – یارم چو قدح به دست گیرد

یارم چو قدح به دست گیرد

یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد

هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟

در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد

در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟

خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد

دیوان حافظ - دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ, یارم چو قدح به دست گیرد

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

محفلم چون مرغ شب از ناله دل گرم بود
چون شفق از گریه خونین شرابی داشتم
«رهی معیری»

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گربه

(گُ بِ) [ په. ] (اِ.) حیوانی است پستان دار و گوشت خوار از تیره گربه سانان، دارای جثه‌ای نسبتاً کوچک، سرِ گرد، سبیل‌های حساس، گوش‌های راست و متحرک و پنجه‌ها و دندان‌هایی تیز. این حیوان به بی صفتی و نمک نشناسی معروف است. ؛ ~را دم حجله کشتن کنایه از: ترساندن، زهرچشم گرفتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.