یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
حلقه زلفش تماشاخانه باد صباست
جان صد صاحب دل آن جا بسته یک مو ببین
«حافظ»
(کَ کَ یا کِ) (اِ.) فضله، سرگین.
(~.) (ادات استفهام، ق. استفهام زمان)
۱- چه وقت ¿ چه زمان ¿: کی آمد، کی رفت.
۲- چگونه، چطور.
(ق. ادات استفهام، ضمیر استفهامی) که ¿ چه کس ¿
(پس)
۱- گاه به کلمه‌ای ملحق شود و قید سازد: پس پسکی.
۲- گاه به اسم ملحق گردد و صفت سازد. (به معنی دارنده و صاحب): آبکی.
(کَ) (اِ.) پادشاه بزرگ و قهار.
(کَ یا کِ) (ص.) پاک، خالص.
[ ع. ]
۱- (مص م.) داغ کردن.
۲- (اِ.) نشان سوختگی در پوست، داغ.
(بُ) [ انگ. ] (اِ.) مجموعه‌ای از کلیدهای نمایشگر حروف الفبا و نشانه‌های دیگر که بر روی یک صفحه قرار گرفته‌اند و به رایانه متصل می‌شوند؛ از این وسیله برای ورود اطلاعات به رایانه استفاده می‌شود، صفحه کلید. (فره).
(اِ.)
۱- بزرگ، سرور.
۲- پادشاه، حاکم.
۳- مرزبان، پهلوان.
(اِمر.) (عا.) شکوه و جلال.
(کَ خَ) (اِ.) نرمی، ملایمت.
(دِ) (ص.) رسوا، بدنام.
(اِ.) کاهلی، تنبلی.
(کَ) (اِ.)
۱- اندوه، ملالت.
۲- خفه کردن، خفگی.
(رَ) (ص مر.) پاک، پاکیزه، لطیف.
(زَ)(ص مر.)پادشاه بزرگ و عظیم الشأن.
(سَ) [ ع. کیاسه ] (اِمص.)
۱- زیرکی، تیزهوشی.
۲- دانایی، فراست.
(اِ.) گیاه، علف.
(ک یّ) [ ع. ] (ص.) پیمانه کننده، کیلی پیماینده.
(کَ) (اِ.) جِ کی ؛ پادشاهان.
