یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
گر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا
خاک راهی کان مشرف گردد از اقدام دوست
«حافظ»
(کَ)
۱- (مص مر.) کردن، عمل آوردن.
۲- (اِمص.) کردار، عمل.
(کَ یا کِ) (اِ.) = کردو:
۱- شاخه‌ای که در وقت پیراستن از درخت بریده می‌شود.
۲- قطعه زمینی که کناره‌های آن را بلند کنند تا آب در آن نشیند و در میان آن سبزی کارند یا زراعت کنند.
(کُ یا کِ یا کَ دُ مُ) (ص مر.) پست و فرومایه، خرد و ناچیز.
(کِ) [ په. ] (اِ مص.) کار، عمل.
(کَ دَ) (اِ.)
۱- دره.
۲- بیابان، زمین سخت و هموار.
(کَ دَ) (مص م.)
۱- انجام دادن، به جا آوردن.
۲- ساختن، بنا کردن.
۳- آماده کردن.
(کَ دَ) (ص.)
۱- ابله، احمق.
۲- بد - هیکل، بداندام.
(کَ دِ) (ص مف.)
۱- انجام داده، پرداخته.
۲- ساخته شده.
(کَ دِ) (ص مر.) کارآزموده و باتجربه.
(کَ) (اِ.)
۱- شاخه‌ای که از درخت بریده باشند.
۲- بخشی از مزرعه که کنارهای آن را بلند کنند تا آب در آن نشیند و در میان آن سبزی کارند یا زراعت کنند.
(کُ دُ) [ ع. کردوسه ] (اِ.) گله بزرگ اسبان.
(کِ) (ص.)
۱- بسیار کننده، فعال.
۲- دانسته و عمداً.
۳- یکی از نام‌های خداوند متعال.
(کَ گَ) (ص.) کننده، فاعل.
(کِ رِ دِ) [ فر. ] (اِ.) اعتماد، اعتبار.
(کَ رَ) [ ع. ] (اِ.) آلبالو.
(کُ) (اِ.) = کرزه: زمینی که به جهت سبزی کاشتن یا زراعت دیگر هموار کنند و کناره‌های آن را بلند سازند.
(کُ زِ) (اِ.) نک کرته.
(~.) (اِ.) موی پیچیده و پُرشکن. کُرسه و گروس هم گفته شده.
(کُ) (اِ.) چرک، چرک لباس یا بدن.
(کَ) (اِمر.) ظرفی مدور و صندوق مانند که از گل یا چوب سازند و نان و حلوا و میوه و مانند آن در آن نهند.
