یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
حضور دل نبود با عبادتی که مراست
تمام سجدهٔ سهوست طاعتی که مراست
«صائب تبریزی»
(تِ) [ فر. ] (اِ.) مشتری.
(اِ.) نک زوبین.
(ژَ یا ژِ) (اِ.) خارپشت.
(ژُ کِ) [ فر از انگ. ] (اِ.)
۱- از ورق‌های بازی که در هر دسته دو عدد وجود دارد و می‌توان آن را به جای هر ورق دیگر به کار برد.
۲- آن که در بین عده‌ای بهترین باشد.
۳- دلقک، ...
(کِ) [ فر. ] (اِ.) برگی از دسته ورق بازی که معمولاً روی آن تصویر دلقک دارد.
(یِ) [ فر. ] (اِ.) ماه هفتم از سال میلادی.
(یِ) (اِ.) نک ژویه.
(ژَ) (اِ.) سخنی که از روی خشم و غضب زیر لب گویند.
(ژَ رِ) (ص.) ستیزه کار، لجوج.
(ژُ) (اِ.) نک زغال.
(ژَ) (ص فا.) کسی که از روی خشم زیر لب با خود حرف بزند.
(ژَ) (ص.)
۱- بخیل.
۲- دزد.
(ژَ دَ) (مص ل.)
۱- غرولند کردن، زیر لب حرف زدن.
۲- از جا در رفتن.
(اِ.) آبگیر، آبدان.
(ص.)
۱- خشمگین.
۲- درنده.
(ص نسب.) تند و خشمناک.
(اِ.) آبگیر.
(لِ) [ فر. ] (اِ.) نام تجارتی خودتراش.
(لِ) [ فر. ] (اِ.) نوعی لباس بدون آستین جلو بسته شبیه بلوز.
(مْ سْ کْ) [ فر. ] (اِ.) ورزشی است به منظور پرورش و آماده سازی بدن برای نمایش حرکت‌های تعادلی و به کارگیری ابزاری چون پارالل، بارفیکس، خرک و...
