یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد
بی حاصلی ز سنگ ملامت بود حصار
چون سرو و بید ازثمر آزاد کن مرا
«صائب تبریزی»
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) شیر دادن.
(اَ ض ِ یا ضَ) [ ع. ارضه ] (اِ.)
۱- موریانه، چوب خواره، دیوچه، دیوک.
۲- زنگ آهن.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) رویانیدن گیاه، چرانیدن ستور.۲ - گوش دادن به سخن کسی.
۳- بخشودن.
۴- (مص ل.) شرم داشتن.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) به رعب و هراس افکندن.
(اَ عَ) [ ع. ] (ص.) رعدزده، برق زده.
(اَ رُ) (اِ.) نک آروغ.
( اَ ) (اِمر.) جوی آب، رود. ارغا و ارغاو نیز گویند.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)
۱- به خاک مالیدن، بینی کسی را به خاک مالیدن.
۲- خوار کردن.
۳- خشم گرفتن.
(اَ رُ دِ) نک آرغده.
(اَ غُ تَ) (اِ.)
۱- نوعی بازی دختران و آن چنان است که بر سر دو پا نشینند و کف‌های دست‌ها را بر سر زانوها مالند و چیزهایی گویند و همچنان نشسته بر سر پاها برجهند و کف‌های دست‌ها را بر ...
(اَ غَ) [ په. ] (ص.) خشمگین، قهرآلود.
(اَ غَ دِ) (ص.) خشمگین، غضبناک.
(اَ غَ) [ معر - یو. ] (اِ.) نوعی ساز که از تعداد زیادی لوله تشکیل شده و هوا را به وسیله انبان در آن‌ها می‌دمیدند.
(اَ غَ) (ص.) (عا.) نک ارقه.
(اَ غَ) (اِ.) درختی از تیره پروانه واران دارای برگ‌های گرد و گُل‌های سرخ.
(اَ غَ) (ص.) سرخ مایل به بنفش.
( اَ ) (ص.) اسب تند و تیز.
( اِ ) نک ارغنون.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)
۱- به نرمی رفتار کردن با کسی.
۲- به کسی سود رسانیدن.
(اِ قَ نْ) [ ع. ] (ق.) به رفق و مدارا، از روی ارفاق.
