(اِ رُ) (اِ.) این گیاه سردسته آلگ‌های سبز است که جزو ریسه دارانند. به صورت نوارهای باریک تا ۱۵ سانتیمتری در جوی‌های آب دیده می‌شود که معمولاً آن را جل وزغ خوانند. ریسه‌هایش به علت داشتن ماده کلروفیل سبز رنگند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم به شهر سمنگان‏‏

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

فرهنگ معین

اسپیروژیر

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ