نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد
که روزِ محنت و غم رو به کوتهی آورد
به مُطربانِ صَبوحی دهیم جامهٔ چاک
بدین نوید که بادِ سحرگهی آورد
بیا بیا که تو حورِ بهشت را رضوان
در این جهان ز برایِ دلِ رهی آورد
همیرویم به شیراز با عنایتِ بخت
زهی رفیق که بختم به همرهی آورد
به جبرِ خاطرِ ما کوش کـاین کلاهِ نمد
بسا شکست که با افسرِ شهی آورد
چه نالهها که رسید از دلم به خرمنِ ماه
چو یادِ عارضِ آن ماهِ خرگهی آورد
رساند رایتِ منصور بر فلک حافظ
که اِلتِجا به جنابِ شهنشهی آورد
دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد
شد سوی محتسب و کار به دستوری کرد
«حافظ»
(خَ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ آخر؛ دیگران.
(خَ) [ ع. ] (ص. اِ.) جِ آخر؛ بازپسینان، پسینیان.
(سُ یا سَ مِ) (اِ.) بوزه ؛ شرابی که از برنج، ارزن، ذرت یا جو بگیرند.
(شُ یا شَ مِ) (اِ.) آخسمه.
(اِ.)
۱- عنصر.
۲- هیولی.
۳- ضد، مخالف.
(اِ.) جِ آخشیج ؛ عناصر چهارگانه.
(اِ.) نک آخشیج.
(خُ) [ په. ] (اِ.)=آخر:۱ - طویله، اصطبل.
۲- حوضچه.
(~. خُ) (ص مر.) کم روزی، بی بضاعت.
(~. سَ) (اِمر.)
۱- آخوری که در آن کاه و علف نباشد.
۲- سنگاب، آبشخور ساخته شده از سنگ برای چهارپایان اهلی.
(~. چَ) (ص مر.) کسی که در رفاه و نعمت باشد، بسیاری مال.
(ص. اِ.)
۱- ملا، معلم مکتب خانه.
۲- پیشوای مذهبی.
(حامص.) (عا.) توسل به حیلههای شرعی.
(دَ) (اِ.)
۱- حشرهای سبز رنگ مانند ملخ با پاهای دراز، سر بزرگ و دو جفت بال که خود را به شکل شاخههای کوچک درختان درمی آورد و حشرات مضر برای کشاورزی را میخورد.
۲- مجازاً آخوند حقیر یا کم سواد را ...
[ ع. ] جِ ادب ؛ رسوم، عادات.
[ تر. ] (اِ.) همنام، هم اسم.
[ از انگ. ] (اِ.) نوعی صمغ برگرفته از نام اولین سازنده آن در ایران (انگلیسی زبانی به نام آدامز) که آن را معطر و خوش طعم میکنند و میجوند، سقز جویدنی، قندران.
(اِ.) خشکی میان دریا، جزیره.
(دَ)
۱- (ص.) خوب، نیکو.
۲- (اِ.) تل، پشته.
(دَ) [ ع. ] (ص.) باد خایه، دبه خایه، غر.
