دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – ای شاهد قدسی، که کشد بند نقابت

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – همای اوج سعادت به دام ما افتد

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

شاهنامه فردوسی – آغاز داستان سهراب‏

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

فرهنگ معین

ارزیز

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ