دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به رسولى نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

فرهنگ معین

آفرین خانه

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ