دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

شاهنامه فردوسی – كشته شدن تور بر دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن دختر ايرج‏‏

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با سهراب

فرهنگ معین

آشرمه

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ