دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

فرهنگ معین

یوز

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ