دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

شاهنامه فردوسی – پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – پرسيدن فريدون نژاد خود را از مادر

فرهنگ معین

آباء سبعه

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ