دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه‌بان دارد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – پادشاهى جمشيد هفت سد سال بود

شاهنامه فردوسی – دلخوشى دادن سام سيندخت را

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به يارى مهراب

فرهنگ معین

گپی

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ