دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

دیوان حافظ – کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

دیوان حافظ – دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

شاهنامه فردوسی – گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

فرهنگ معین

گاوتکیه

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ