دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – سحر بلبل حکایت با صبا کرد

دیوان حافظ – چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

دیوان حافظ – راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون منوچهر را به جنگ تور و سلم

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

فرهنگ معین

گارانتی

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ