دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب

تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب

درِ میخانه بسته‌اند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب

لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینه‌هایِ کباب

این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – رونق عهد شباب است دگر بستان را

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – رفتن كى‏ كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – به زن خواستن كاوس سودابه دختر شاه هاماوران را

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

فرهنگ معین

کلیه

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ