میدمد صبح و کله بست سحاب
میدمد صبح و کِلِّه بست سحاب
الصَبوح الصَبوح یا اصحاب
میچکد ژاله بر رخِ لاله
المُدام المُدام یا احباب
میوزد از چمن نسیمِ بهشت
هان، بنوشید دَم به دَم مِیِ ناب
تخت زُمْرُد زده است گل به چمن
راحِ چون لعلِ آتشین دریاب
درِ میخانه بستهاند دگر
اِفتَتِح یا مُفَتِّح الاَبواب
لب و دَندانْت را حقوق نمک
هست بر جان و سینههایِ کباب
این چنین موسِمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب
بر رخِ ساقیِ پری پیکر
همچو حافظ بنوش بادهٔ ناب
آن که پیش لب شیرین تو ای چشمه نوش
آفرین گفته و دشنام شنوده است منم
«رهی معیری»
(کَ رَ) (اِ.) پیچ و شکن موی.
(رْ) [ فر. ] (اِ.)
۱- مسابقه.
۲- (عا.) هر بار سوار و پیاده شدن از اتوبوس.
(اِمر.) (عا.) نور اندک.
(ق مر.) (عا.) حرکت با احتیاط و دست مالیدن به اطراف در تاریکی.
ده (~. دِ) (اِمر.) ده کم جمعیت که چندان آبادی نداشته باشد.
(رِ) (اِ.) بخش، قسمتی از مملکت. خره و خوره هم گفته میشود.
(~.)(اِ.)آتشدان، تنور، اجاق سرپوشیده. ؛از ~ دررفتن کنایه از: سخت خشمگین شدن.
راه (~.) (اِمر.) راه باریک و ناهموار.
(~. سَ) (اِ.) سواد اندک.
(~ پَ. نِ) (اِمر.) جایی که در آن کورههایی برای پختن فرآوردههایی مانند: آجر، گچ، کاشی و غیره ساختهاند.
(رَ) (اِ.) تورم و التهاب و قرمزی و جمع شدن چرک در زیر پوست.
(کَ) = کورکا. کهورکای: طبل بزرگ.
(حامص.) نابینایی.
(کُ دُ) [ فر. ] (اِ.)دهلیز، سرسرا، راهرو.
(ص.) پشت دوتا، خمیده.
(زَ) (اِ.)
۱- خوشه گندم و جو.
۲- غربیل، الک.
(زَ یا زِ) (اِ.) ظرف دسته دار یا بی دسته سفالین. ؛در ~گذاشتن و آبش را خوردن بیهودگی چیزی را آشکارا دیدن.
(اِ.) دُهل، طبل بزرگ.
(اِ.) گوشه جامه و گلیم و پلاس که از گوشهای دیگر درازتر باشد.
(ص.) = گوسان: موسیقی دان، خنیاگر.
