دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

صوفی بیا که آینه صافیست جام را

صوفی بیا که آینه صافیست جام را
تا بنگری صفای می لعل‌فام را

راز درون پرده ز رندان مست پرس
کاین حال نیست زاهد عالی‌مقام را

عَنقا شکار کَس نشود دام بازچین
کآنجا همیشه باد به دست است، دام را

در بزم دور، یک‌دو قدح درکش و برو
یعنی طمع مدار وصال دوام را

ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش
پیرانه‌سر مکن هنری ننگ و نام را

در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند
آدمْ بهشتْ، روضهٔ دارُالسَلام را

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است
ای خواجه بازبین به تَرَحُّم غلام را

حافظ مرید جام می است ای صبا برو
وز بنده بندگی برسان شیخ جام را

شاهنامه فردوسی - آمدن افراسياب به ايران زمين

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, صوفی بیا که آینه صافیست جام را, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از آتش سودایت دارم من و دارد دل
داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی
«رهی معیری»

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج به نزد برادران

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – تباه شدن روزگار جمشيد

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – گرفتن رستم رخش را

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

اشهد

(اَ هَ) [ ع. ] فعل متکلم وحده از شهادت به معنی: گواهی می‌دهم. ؛~ گفتن به زبان راندن شهادتین: اَشْهَدُ اَنَُ لا' اِل'هَ اِلاَ الله. ؛~ کسی را گفتن مرگ آن کس را حتمی دانستن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.