[ فر. ] (اِ.) درخت کوچک از تیره پنیرکیان، دارای برگ‌های بزرگ و منفرد با دمبرگ کوتاه و بی کرک و شفاف، گل‌هایش کوچک و قرمز رنگ است. میوه اش بسته و زرد رنگ است که پس از چیدن انبار می‌کنند تا بپوسد و پس از آن دانه‌ها را جمع می‌کنند و به مصرف می‌رسانند (از آن پودر کاکائو تهیه می‌شود). کاکائو علاوه بر مصارف معمولی به مصرف تهیه شراب‌های طبی می‌رسد و به علاوه منشأ تهیه کره کاکائو است که به عنوان ماده حل کننده به مصرف تهیه شیاف و پماد و غیره می‌رسد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – دارم امید عاطفتی از جناب دوست

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – كشتن رستم ژنده‏ رزم را

شاهنامه فردوسی – آفرینش آفتاب

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

فرهنگ معین

کاکائو

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ