دیوان حافظ – شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

شربتی از لبِ لعلش نچشیدیم و بِرَفت
رویِ مَه پیکرِ او سیر ندیدیم و برفت

گویی از صحبتِ ما نیک به تنگ آمده بود
بار بربست و به گَردش نرسیدیم و برفت

بس که ما فاتحه و حرزِ یمانی خواندیم
وز پی‌اش سوره اخلاص دمیدیم و برفت

عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد
دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت

شد چمان در چمنِ حسن و لطافت لیکن
در گلستانِ وصالش نَچَمیدیم و برفت

همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم
کای دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت

شاهنامه فردوسی - آگاه شدن سلم و تور از منوچهر

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چون نسیم اندام او را بوسه باران کن رهی
کز هوسناکی چو گل در گلشنی افتاده است
«رهی معیری»

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

شاهنامه فردوسی – بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – رسيدن زال به نزديك سام

شاهنامه فردوسی – رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

شاهنامه فردوسی – خوان چهارم كشتن زنى جادو را

شاهنامه فردوسی – نامگذارى رستم

شاهنامه فردوسی – كشته يافتن ويسه پسر خود را

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آخرزمان

(خَ. زَ) [ ع. ] (اِمر.)
۱- دوره آخر.
۲- قسمت واپسین از دوران روزگار که به قیامت متصل گردد، آخرالزمان.
۳- مجازاً روزگاری که در آن حوادث نامعمول یا کارهای ناپسند زیاد روی می‌دهد. ؛ پیغمبر ~محمّد مصطفی (ص).

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.