دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

ساقیا برخیز و دَردِه جام را
خاک بر سر کن غمِ ایّام را

ساغرِ مِی بر کَفَم نِه تا ز بَر
بَرکِشَم این دلقِ اَزرَق‌فام را

گرچه بدنامی‌ست نزد عاقلان
ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را

باده دَردِه چند از این بادِ غرور
خاک بر سر، نفسِ نافرجام را

دودِ آهِ سینهٔ نالانِ من
سوخت این افسردگانِ خام را

محرمِ رازِ دلِ شیدایِ خود
کس نمی‌بینم ز خاص و عام را

با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یک باره بُرد آرام را

ننگرد دیگر به سرو اندر چمن
هرکه دید آن سروِ سیم‌اندام را

صبر کن حافظ به سختی روز و شب
عاقبت روزی بیابی کام را

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

دیوان حافظ – گل بی‌رخ یار خوش نباشد

دیوان حافظ – دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – پادشاهى دادن سام زال را

شاهنامه فردوسی – تاختن سهراب بر سپاه كاوس

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – گرفتار شدن نوذر به دست افراسياب

شاهنامه فردوسی – رزم بارمان و قباد و كشته شدن قباد

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر مردن فريدون

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

فرهنگ معین

آشکاره

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ