دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

ساقیا برخیز و دَردِه جام را
خاک بر سر کن غمِ ایّام را

ساغرِ مِی بر کَفَم نِه تا ز بَر
بَرکِشَم این دلقِ اَزرَق‌فام را

گرچه بدنامی‌ست نزد عاقلان
ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را

باده دَردِه چند از این بادِ غرور
خاک بر سر، نفسِ نافرجام را

دودِ آهِ سینهٔ نالانِ من
سوخت این افسردگانِ خام را

محرمِ رازِ دلِ شیدایِ خود
کس نمی‌بینم ز خاص و عام را

با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یک باره بُرد آرام را

ننگرد دیگر به سرو اندر چمن
هرکه دید آن سروِ سیم‌اندام را

صبر کن حافظ به سختی روز و شب
عاقبت روزی بیابی کام را

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن فريدون پسران را

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – راى زدن زال با موبدان در كار رودابه

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

فرهنگ معین

آدمیت

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ