دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

ساقیا برخیز و دَردِه جام را
خاک بر سر کن غمِ ایّام را

ساغرِ مِی بر کَفَم نِه تا ز بَر
بَرکِشَم این دلقِ اَزرَق‌فام را

گرچه بدنامی‌ست نزد عاقلان
ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را

باده دَردِه چند از این بادِ غرور
خاک بر سر، نفسِ نافرجام را

دودِ آهِ سینهٔ نالانِ من
سوخت این افسردگانِ خام را

محرمِ رازِ دلِ شیدایِ خود
کس نمی‌بینم ز خاص و عام را

با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یک باره بُرد آرام را

ننگرد دیگر به سرو اندر چمن
هرکه دید آن سروِ سیم‌اندام را

صبر کن حافظ به سختی روز و شب
عاقبت روزی بیابی کام را

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن شاه يمن جندل را

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

فرهنگ معین

یوم الحساب

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ