دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

ساقیا برخیز و دَردِه جام را
خاک بر سر کن غمِ ایّام را

ساغرِ مِی بر کَفَم نِه تا ز بَر
بَرکِشَم این دلقِ اَزرَق‌فام را

گرچه بدنامی‌ست نزد عاقلان
ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را

باده دَردِه چند از این بادِ غرور
خاک بر سر، نفسِ نافرجام را

دودِ آهِ سینهٔ نالانِ من
سوخت این افسردگانِ خام را

محرمِ رازِ دلِ شیدایِ خود
کس نمی‌بینم ز خاص و عام را

با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یک باره بُرد آرام را

ننگرد دیگر به سرو اندر چمن
هرکه دید آن سروِ سیم‌اندام را

صبر کن حافظ به سختی روز و شب
عاقبت روزی بیابی کام را

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – خوش آمد گل وز آن خوش‌تر نباشد

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن اين نامه

شاهنامه فردوسی – آوردن رستم كی‏قباد را از كوه البرز

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى دادن سام زال را

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

فرهنگ معین

یکرنگ

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ