دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

ساقیا برخیز و دَردِه جام را
خاک بر سر کن غمِ ایّام را

ساغرِ مِی بر کَفَم نِه تا ز بَر
بَرکِشَم این دلقِ اَزرَق‌فام را

گرچه بدنامی‌ست نزد عاقلان
ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را

باده دَردِه چند از این بادِ غرور
خاک بر سر، نفسِ نافرجام را

دودِ آهِ سینهٔ نالانِ من
سوخت این افسردگانِ خام را

محرمِ رازِ دلِ شیدایِ خود
کس نمی‌بینم ز خاص و عام را

با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یک باره بُرد آرام را

ننگرد دیگر به سرو اندر چمن
هرکه دید آن سروِ سیم‌اندام را

صبر کن حافظ به سختی روز و شب
عاقبت روزی بیابی کام را

دیوان حافظ – ساقیا برخیز و درده جام را

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

شاهنامه فردوسی – داستان فريدون با كارگزار ضحاك

شاهنامه فردوسی – رفتن هوشنگ و گيومرت به جنگ ديو سياه

شاهنامه فردوسی – جنگ رستم با افراسياب

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – خواب ديدن سام از چگونگى كار پسر

شاهنامه فردوسی – اندر خواب ديدن ضحاك فريدون را

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن رستم به نزد شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

فرهنگ معین

آب چشم

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ