دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست
راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه‌ایّ و دَرِ آرزو ببست

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نُمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

ساقی به چند رنگ، می اندر پیاله ریخت
این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

یا رب چه غمزه کرد صُراحی که خون خُم
با نعره‌های قُلقُلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پردهٔ سماع
بر اهل وجد و حال، درِ های و هو ببست

حافظ! هر آن که عشق نَورزید و وصل خواست
احرامِ طوفِ کعبهٔ دل بی وضو ببست

دیوان حافظ - سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

هر نقش که دست عقل بندد
جز نقش نگار خوش نباشد
«حافظ»

دیوان حافظ – مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – داستان ابو منصور بن محمد

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – پادشاهی كيومرث

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – ستایش پیامبر

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آهن جامه

(هَ. مِ) (اِمر.) ورق نازک آهنی که به وسیله آن تخته‌های صندوق‌های چوبی را به هم متصل می‌کردند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.