دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست
راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه‌ایّ و دَرِ آرزو ببست

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نُمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

ساقی به چند رنگ، می اندر پیاله ریخت
این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

یا رب چه غمزه کرد صُراحی که خون خُم
با نعره‌های قُلقُلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پردهٔ سماع
بر اهل وجد و حال، درِ های و هو ببست

حافظ! هر آن که عشق نَورزید و وصل خواست
احرامِ طوفِ کعبهٔ دل بی وضو ببست

دیوان حافظ - کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

شوم نشانهٔ تیر قضا بدان اومید
که جان ببازم و حاصل کنم رضای شما
«خواجوی کرمانی»

دیوان حافظ – اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

دیوان حافظ – دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – حال دل با تو گفتنم، هوس است

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن زال سوى افراسياب

شاهنامه فردوسی – راى زدن رودابه با كنيزكان

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

شاهنامه فردوسی – پيروز نامه منوچهر نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یاقوت

[ ع. ] (اِ.) از سنگ‌های معدنی گران بها به رنگ‌های سرخ، زرد، کبود.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.