دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست
راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه‌ایّ و دَرِ آرزو ببست

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نُمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

ساقی به چند رنگ، می اندر پیاله ریخت
این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

یا رب چه غمزه کرد صُراحی که خون خُم
با نعره‌های قُلقُلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پردهٔ سماع
بر اهل وجد و حال، درِ های و هو ببست

حافظ! هر آن که عشق نَورزید و وصل خواست
احرامِ طوفِ کعبهٔ دل بی وضو ببست

دیوان حافظ - تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

خجلتی دارم که خواهد پرده‌پوش من شدن
گر چه از سجادهٔ تقوی بر و دوشم تهی است
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

دیوان حافظ – آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

شاهنامه فردوسی – راى زدن رودابه با كنيزكان

شاهنامه فردوسی – پادشاهى طهمورث ديوبند سى سال بود

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – ديدن فريدون دختران جمشيد را

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

مقدمه شاهنامه فردوسی

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یادبود

(اِ.)
۱- یادگار، یادگاری.
۲- مراسمی که به یاد کسی برگزار شود. ؛ مجلس ~مجلسی که از برای یادبود و تذکر مرده برپا دارند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.