دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست
راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه‌ایّ و دَرِ آرزو ببست

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نُمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

ساقی به چند رنگ، می اندر پیاله ریخت
این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

یا رب چه غمزه کرد صُراحی که خون خُم
با نعره‌های قُلقُلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پردهٔ سماع
بر اهل وجد و حال، درِ های و هو ببست

حافظ! هر آن که عشق نَورزید و وصل خواست
احرامِ طوفِ کعبهٔ دل بی وضو ببست

دیوان حافظ - یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

قتیل عشق تو شد حافظ غریب ولی
به خاک ما گذری کن که خون مات حلال
«حافظ»

دیوان حافظ – صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

دیوان حافظ – بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

دیوان حافظ – گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – اگر روم ز پی‌اش فتنه‌ها برانگیزد

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – رشك بردن سلم بر ايرج

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

شاهنامه فردوسی – آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یابس

(ب) [ ع. ] (اِفا.) خشک، سخت. ؛رطب و ~ به هم بافتن کنایه از: سخنان در هم و برهم و بی معنی گفتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.