دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست
راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه‌ایّ و دَرِ آرزو ببست

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نُمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

ساقی به چند رنگ، می اندر پیاله ریخت
این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

یا رب چه غمزه کرد صُراحی که خون خُم
با نعره‌های قُلقُلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پردهٔ سماع
بر اهل وجد و حال، درِ های و هو ببست

حافظ! هر آن که عشق نَورزید و وصل خواست
احرامِ طوفِ کعبهٔ دل بی وضو ببست

دیوان حافظ - گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ازان ز دامن مقصود کوته افتاده است
که پیش خلق درازست دست حاجت ما
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – صوفی بیا که آینه صافیست جام را

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن كاوس نزديك شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

یابر

(ب) (اِ.) زمین یا دهی که پادشاه برای امرار معاش به کسی می‌داد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.