دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست
راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه‌ایّ و دَرِ آرزو ببست

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نُمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

ساقی به چند رنگ، می اندر پیاله ریخت
این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

یا رب چه غمزه کرد صُراحی که خون خُم
با نعره‌های قُلقُلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پردهٔ سماع
بر اهل وجد و حال، درِ های و هو ببست

حافظ! هر آن که عشق نَورزید و وصل خواست
احرامِ طوفِ کعبهٔ دل بی وضو ببست

دیوان حافظ - صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

آبی که مرا نزد بزرگان جهان بود
خوش خوش همه بر باد غم عشق تو دادم
«انوری»

دیوان حافظ – جمالت آفتاب هر نظر باد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

دیوان حافظ – خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با پدرش

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن فريدون از كشته شدن ايرج‏

شاهنامه فردوسی – رفتن كنيزكان رودابه به ديدن زال زر

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن كاوس با رستم‏‏

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به ديدن رستم

شاهنامه فردوسی – راى زدن رودابه با كنيزكان

شاهنامه فردوسی – گرفتن قارن دژ الانان را

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به نزد منوچهر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

ابریشم

(اَ شَ یا شُ) [ په. ] (اِ.)
۱- رشته‌های بسیار نازکی که از پیله کرم ابریشم جدا می‌کنند و استفاده می‌کنند.
۲- سازهای زه دار.
۳- درختی از دسته گل ابریشم‌ها جزء تیره پروانه واران که گونه‌ای از آن در جنگل‌های شمال ایران به نام شب خسب (شوفِس) موجود است.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.