دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست
راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه‌ایّ و دَرِ آرزو ببست

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نُمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

ساقی به چند رنگ، می اندر پیاله ریخت
این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

یا رب چه غمزه کرد صُراحی که خون خُم
با نعره‌های قُلقُلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پردهٔ سماع
بر اهل وجد و حال، درِ های و هو ببست

حافظ! هر آن که عشق نَورزید و وصل خواست
احرامِ طوفِ کعبهٔ دل بی وضو ببست

دیوان حافظ - کنون که بر کف گل جام باده صاف است

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از خطا گفتم شبی زلف تو را مشک ختن
می‌زند هر لحظه تیغی مو بر اندامم هنوز
«حافظ»

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – دلم جز مهر مه‌رویان طریقی بر نمی‌گیرد

دیوان حافظ – ساقی به نور باده برافروز جام ما

شاهنامه فردوسی – پيغام كاوس به زال و رستم

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

شاهنامه فردوسی – گرفتن شاه هاماوران كاوس را

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – آراستن كاوس گيتى را‏

شاهنامه فردوسی – داستان دقیقی سخن سرای

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گراد

(~.) [ فر. ] (اِ.) قوسی است معادل ۱۴۰۰ پیرامون دایره.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.