دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست
راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه‌ایّ و دَرِ آرزو ببست

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو
ابرو نُمود و جلوه‌گری کرد و رو ببست

ساقی به چند رنگ، می اندر پیاله ریخت
این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست

یا رب چه غمزه کرد صُراحی که خون خُم
با نعره‌های قُلقُلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پردهٔ سماع
بر اهل وجد و حال، درِ های و هو ببست

حافظ! هر آن که عشق نَورزید و وصل خواست
احرامِ طوفِ کعبهٔ دل بی وضو ببست

دیوان حافظ - کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

قلب بی‌حاصل ما را بزن اکسیر مراد
یعنی از خاک در دوست نشانی به من آر
«حافظ»

دیوان حافظ – گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – صبا به تهنیت پیر می‌فروش آمد

دیوان حافظ – حسن تو همیشه در فزون باد

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

دیوان حافظ – دل از من برد و روی از من نهان کرد

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن مهراب از كار دخترش

شاهنامه فردوسی – آمدن سام به نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – اندرز كردن منوچهر پسرش را

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – پاسخ شاه مازندران به كاوس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گاوتکیه

(تِ یَ یا یِ) [ فا - ع. ] (اِمر.) تکیه و متکای بزرگ طولانی که بزرگان چون بر مسند نشینند آن را بر پشت گذارند.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.