دیوان حافظ – زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست

زلف‌آشفته و خِوی‌کرده و خندان‌لب و مست
پیرهن‌چاک و غزل‌خوان و صُراحی در دست

نرگسش عَربده‌جوی و لبش افسوس‌کنان
نیم شب، دوش به بالین من آمد، بنشست

سر فرا گوش من آورد به آوازِ حزین
گفت: ای عاشقِ دیرینهٔ من، خوابت هست؟

عاشقی را که چنین بادهٔ شبگیر دهند
کافر عشق بُوَد گر نشود باده پرست

برو ای زاهد و بر دُردکشان خرده مگیر
که ندادند جز این تُحفه به ما روزِ الست

آن چه او ریخت به پیمانهٔ ما نوشیدیم
اگر از خَمرِ بهشت است وگر بادهٔ مست

خندهٔ جامِ می و زلفِ گره‌گیرِ نگار
ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست

دیوان حافظ - ساقی به نور باده برافروز جام ما

حافظ, حافظ شیرازی, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بازآی که بازآید عمر شده حافظ
هر چند که ناید باز تیری که بشد از شست
«حافظ»

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

دیوان حافظ – مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

دیوان حافظ – دل سراپرده محبت اوست

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – پيام فرستادن پسران نزد فريدون

شاهنامه فردوسی – رزم كردن رستم با سه شاه و رها شدن كاوس از بند

شاهنامه فردوسی – داستان ابو منصور بن محمد

شاهنامه فردوسی – خشم گرفتن مهراب بر سيندخت

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – فرستادن سر سلم را به نزد فريدون

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گوز

(اِ.) باد صداداری که از مخرج انسان خارج می‌شود، تیز، ضرطه. ؛ ~ چه ربطی به شقیقه دارد کنایه از: دو چیز نامتجانس و نامربوط، جواب حرف نامربوط. ؛گنده ~ی کردن ادعا کردن، تفاخر بی اصل و اساس کردن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.