روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
چو از هم آشیان افتاد مرغی دور و تنها شد
بود کنج قفس خوشتر ز پرواز گلستانش
«هاتف اصفهانی»
(گَ) (ص مر.) کسی که بیماری گَر دارد.
(گُ نِ) (اِمر.) پوستین.
(~.) (حامص.) بیماری جرب.
(گَ) (پس.) در ترکیب با بعضی واژه‌ها، معنای حاصل مصدری می‌دهد. مانند: دادگری.
(~.) (اِ.)
۱- پیمانه، کیل.
۲- جریب.
(گِ) (ص فا.) در حال گریستن، کسی که گریه می‌کند.
(گِ دَ) (مص م.) وادار به گریه کردن، به گریه انداختن.
(گَ) (اِمر.) بخشی از جامه که گردن را در برمی گیرد، یقه.
(~.) (ص فا.) مبتلا سازنده، دامن - گیر.
(~. شُ دَ) (مص ل.) دچار شدن، دامن گیر شدن.
(~.) (اِ.) جامه‌ای که دامن و آستین ندارد و بر روی قبا پوشند.
(گُ) (اِ.)
۱- بیغوله و زندان.
۲- خانه کوچک.
(گُ تَ) [ په. ] (مص ل.) در رفتن، به هزیمت شدن.
(گُ) (اِ.) گریختن، فرار کردن، رهایی.
(~. زَ دَ)(مص ل.)۱ - هنگام نوشتن یا سخن گفتن از مطلبی به مطلب دیگر پرداختن.
۲- فرار کردن.
(~.) (ق.) گریزنده، در حال فرار.
(گُ زَ یا زِ) (اِ.) قاچاق.
(~.) (ص مر.)
۱- فراری.
۲- بی دوام.
(گِ) [ انگ. ] (اِ.) روغن، چربی.
(گِ تَ) [ په. ] (مص ل.) گریه کردن.
