روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حقگزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب
به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشید
«حافظ»
(کُ) [ فر. ] (اِ.) حالتی از بی هوشی که در آن بیمار برای مدتی شعور و حواس خود را از دست میدهد.
(کَ) (ق مر.) کم و بیش، اندک و بسیاری.
(کُ) (اِ.) یک نوع نان شیرینی.
(کِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- درد شکم.
۲- پارچهای که گرم کنند و بر عضو دردناک نهند.
(کَ) (ص.) کم، اندک، قلیل.
(کَ یا کُ) (اِ.) کوزه سفالی دهان گشاد، کشکول.
(کَ) [ ع. ] (مص ل.) کامل شدن، تمام شدن.
(کَ) [ ع. ] (ص.) جِ کمال ؛ فضایل.
(کُ لِ) (اِ.)
۱- کج، کژ، ابریشم کم بهاء.
۲- کج، مقابل راست.
(کَ) [ په. ] (اِ.) وسیلهای برای تیراندازی در قدیم. ؛ ~به زه بودن کنایه از: آماده نبرد بودن.
(کَ. گُ هِ) (اِمر.) کمانی که با آن مهره و گلوله گِلی یا سنگی میانداختهاند.
(کَ) (ص فا.) تیرانداز.
(~.) (حامص.) تیراندازی.
(کُ نُ دُ) [ فر. ] (اِ.) دستهای از نظامیان که آموزشهای ویژه دیدهاند برای شبیخون زدن و حملات غافلگیرانه، تکاور (فره).
(کَ نِ) (اِ.)
۱- هر چیز کمان مانند، قوس.
۲- آرشه، وسیلهای که با آن کمانچه و مانند آن را مینوازند، مضراب، زخمه.
۳- مقنی.
(کَ چِ) (اِمصغ.) از سازهای زهی ایرانی.
(~. زَ دَ) (مص ل.)
۱- نواختن کمانچه.
۲- فتنه برانگیختن، آشوب کردن.
(~. کَ) (ص فا.) نوازنده کمانچه.
(~. لِ) (اِمر.) جایی که در آن کمان میگذارند.
(کَ کَ) (اِمر.) تیرانداز، کماندار.
