روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
بنفشه های مرا قدر دان که بوده شبی
بیاد موی تو مهمان آب دیده من
«رهی معیری»
(اَ سُ دَ) [ په. ] (مص ل.)۱ - پژمردن.
۲- اندوهگین شدن.
۳- منجمد گشتن.۴ - دلسرد شدن.
(اَ سُ دِ) (ص مف.)
۱- پژمرده.
۲- اندوهگین.
۳- منجمد.
۴- دلسرد.
( اَ ) [ په. ] (اِ.)
۱- ریشخند، تمسخر.
۲- دریغ، حسرت.
۳- ظلم، ستم.
(~. کَ دَ) (مص م.) مسخره کردن، به ریشخند گرفتن.
( اَ ) (اِ.)۱ - مکر، تزویر.
۲- سحر، جادو.
(~. دَ دَ)(مص ل.) سحر گفتن، جادو کردن.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) آشکار کردن، فاش نمودن.
( اَ ) (اِ.)گوشه‌ای است در دستگاه شور.
(~.) (ص نسب. اِمر.) یکی از آوازهای ایرانی، مغموم و دردناک، از متعلقات شور.
( اَ ) (ری. اِفا.) در بعضی کلمات مرکب به معنی افشاینده آید: آتش فشان، گل افشان، زرافشان.
(اَ دَ) (مص م.)
۱- ریختن و پاشیدن.
۲- کنایه از: خرج کردن.
(اَ شُ دَ) (مص م.)
۱- عصاره گرفتن.
۲- محکم کردن.
(اَ شُ دَ یا دِ) (ص مف.)
۱- فشار داده شده.
۲- آبی که از فشردن میوه گیرند.
(اَ شُ رِ) (اِ.) آب میوه.
(اَ ش ِ) (اِ.) گندم نیم کوفته، بلغور.
( اَ ) (اِ.) ابزاری چوبی با نوکی چهار یا پنج شاخه (مانند پنجه دست) که به وسیله آن غله کوفته را به باد می‌دادند تا دانه را از کاه جدا سازد؛ انگشته، هم گویند.
(اَ شَ) (اِ.) = افشنگ. افشنک. اپشک: شبنم، ژاله.
(اِ.) [ ع. ]
۱- (مص ل.) زبان آور شدن، شیوا شدن.
۲- (اِمص.) زبان آوری.
(اَ صَ) [ ع. ] (ص تف.) زبان آورتر، شیواتر.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) افزون کردن.
۲- نیکویی و احسان کردن.
۳- سپاس نهادن.
۴- برتری داشتن.
۵- (اِمص.) بخشش. ج. افضالات.
