دی پیر میفروش که ذکرش به خیر باد
گفتا شراب نوش و غمِ دل بِبَر ز یاد
گفتم به باد میدهدم باده نام و ننگ
گفتا قبول کن سخن و هر چه باد، باد
سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست
از بهر این معامله غمگین مباش و شاد
بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ
در معرضی که تخت سلیمان رَوَد به باد
حافظ گرت ز پندِ حکیمان مَلالت است
کوته کنیم قصه، که عمرت دراز باد
یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی
«حافظ»
(بَ) [ په. ] (اِ.) درختی است تناور با برگهای شکافدار و گلهای دراز و آویخته و زردرنگ. میوه اش بیضی شکل است و درون آن د انهای قرار دارد که هم آن را بریان کرده میخورند و هم از آرد آن نان میپزند. چوبش سخت و محکم است، از آن در نجاری و ساختن قایق استفاده میشود. در تنه و شاخههای این درخت مادهای به نام مازو وجود دارد که از آن در طب و داروسازی و نیز ساختن مرکب استفاده میکنند.
