دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد
گفتا شراب نوش و غمِ دل بِبَر ز یاد

گفتم به باد می‌دهدم باده نام و ننگ
گفتا قبول کن سخن و هر چه باد، باد

سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست
از بهر این معامله غمگین مباش و شاد

بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ
در معرضی که تخت سلیمان رَوَد به باد

حافظ گرت ز پندِ حکیمان مَلالت است
کوته کنیم قصه، که عمرت دراز باد

دیوان حافظ - همای اوج سعادت به دام ما افتد

حافظ, حافظ شیرازی, دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد, دیوان حافظ, دیوان حافظ شیرازی, شعر, شعر پارسی, شعر حافظ, شعر فارسی, غزل, غزل حافظ, غزلیات دیوان حافظ, فال حافظ

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند
«حافظ»

دیوان حافظ – روز وصل دوستداران یاد باد

دیوان حافظ – دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دیوان حافظ – بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

دیوان حافظ – مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

دیوان حافظ – شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

دیوان حافظ – زلفت هزار دل به یکی تاره مو ببست

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – رزم كاوس با شاه هاماوران

شاهنامه فردوسی – كشته شدن اغريرث به دست برادر

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن زال از مرگ نوذر

شاهنامه فردوسی – سير نشدن ضحاك از جستجوى

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

آرد

[ په. ] (اِ.) گردی که از کوبیدن و آسیاب کردن غلات به دست می‌آید. ؛ ~ خود را بیختن و الک خود را آویختن کنایه از: وظایف خود را طی سالیان انجام دادن و دیگر اخلاقاً موظف یا عملاً توان انجام کاری را نداشتن.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.