دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد
گفتا شراب نوش و غمِ دل بِبَر ز یاد
گفتم به باد می‌دهدم باده نام و ننگ
گفتا قبول کن سخن و هر چه باد، باد
سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست
از بهر این معامله غمگین مباش و شاد
بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ
در معرضی که تخت سلیمان رَوَد به باد
حافظ گرت ز پندِ حکیمان مَلالت است
کوته کنیم قصه، که عمرت دراز باد
می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم
«حافظ»
(کُ) (اِ.) تهی، میان خالی.
(~.) (اِ.) = کولاک:
۱- موج بزرگ دریا.
۲- طوفان.
(کَ) (اِمر.) موش صحرایی، موش دشتی، کلاوو.
(کَ لَ) (اِ.) منقار مرغان.
(کَ) [ ع. ] (اِ.) سگ. ج. کلاب.
(~. اَ غَ) [ ع. ] (اِمر.) سگ کوچک. یکی از صورت‌های فلکی جنوبی است که به شکل سگ کوچکی فرض شده‌است و ستاره معروف آن شعرای شامی یا غمیصاء می‌باشد.
(~. اَ ظَ) [ ع. ] (اِمر.) سگ بزرگ. یکی از صورت‌های فلکی جنوبی که به شکل سگ بزرگی فرض شده‌است و ستاره پُر نور و معروف آن شعرای یمانی یا تیشتر است.
(~. اَ بَ) نک کلب اعظم.
(کَ بَ تِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- ابزاری انبرک مانند که با آن در سابق دندان می‌کشیدند.
۲- انبر آهنگران.
(کُ بَ یا بِ) (اِ.) خانه کوچک، کومه.
(کَ تَ) (ص.) نک قلتبان.
(کَ تِ) (ص.)
۱- حیوان پیر و از کار افتاده.
۲- کسی که زبانش می‌گیرد و قادر به ادای کامل کلمات نیست.
۳- بریده دم.
(کُ) [ ع. ]
۱- (ص.) رخسار بی ترش - رویی.
۲- نامی است از نام‌های زنان. ؛~ ننه کنایه از: زن سالمند با اعتقادات کهنه و قدیمی شده یا خرافی.
(کَ یا کِ) (اِ.) سبد گرمابه و کناس که بدان سرگین و پلیدی‌ها را کشند.
(کُ) (اِ.) چین و شکن.
(کَ) (اِ.) مزبله، جای ریختن خاکروبه و زباله.
(کَ لَ) (اِ.) چرک، چرک بدن.
(کَ دَ یا دِ) (اِ.) زمین سخت، زمین بی حاصل.
(کُ لُ) [ فر. ] (اِ.) گازی است سمّی به رنگ زرد مایل به سبز با بوی تند و خفه کننده که در آب قابل حل است، علامت شیمیایی آن CL است.
(کُ لُ) [ فر. ] (اِ.) نام عمومی کلیه املاح منسوب به اسید کلریک H 3 Clo یکی از مشهورترین آنها کلرات پتاسیم است.
