دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل می‌گشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جان‌ها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
دوران شب ز بخت سیاهم بسر رسید
نگشوده تاری از خم گیسوی او هنوز
«رهی معیری»
شمار (~. شُ) (اِ. ص.) ستاره شناس، منجم.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) آفریدن، ایجاد کردن.
(اَ تَ. تُ) (اِ. ص.) بخت نامساعد، اقبال بد.
(~. رُ شَ) (اِ. ص.) بخت خوب، اقبال تابناک.
(~. تِ) (ص مر.) بدبخت، پریشان روزگار، بداحوال.
(~. ش ِ مُ دَ)(مص ل.) بی - خواب ماندن، شب زنده داری.
(~.) (ص مر.) اخترشمار، منجم.
(~.) (اِمر.) از طبقاتی که در دربار ساسانیان نفوذ داشته ستاره شناسان (اخترماران) بودند که رییس آنان «اخترماران سالار» لقب داشت و در ردیف «دبیران» و غیب گویان قرار می‌گرفت.
(اَ تَ مِ یا مَ) [ تر - مغ. ] (اِ.) در میان ایل‌های کرمانشاه «یخترمه» نیز گویند. اسب و سلاح و بار و بنه دشمن که پس از کشتن وی تصاحب کنند.
(~.) (ص.) طالع بد.
(~. گُ ذَ)(ق.)زمان اندک، فرصت کم.
(~.) (اِ. ص.) منجم، فال گوی.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- کوتاه کردن، ایجاز.
۲- اکتفاء، بسنده کردن.
(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) ویژه کردن، ویژگی.
۲- (مص ل.) خاص گردیدن، برگزیده شدن.
(~.) [ ع - فا. ] (ص نسب.) منسوب به اختصاص. خصوصی، مخصوص، ویژه.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) خصومت ورزیدن، پیکار کردن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) خط بر چهره دمیدن، ریش درآوردن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- ربودن همچون برق.
۲- خیره کردن چشم.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.) پنهان شدن، پنهان گشتن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- خدعه کردن.
۲- با زبان نرم فریب دادن.
