دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل می‌گشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جان‌ها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
ای جرعه نوش مجلس جم سینه پاک دار
کیینه‌ایست جام جهان بین که آه از او
«حافظ»
(ز دَ) (مص م.) نک. یازیدن.
(دَ) [ په. ] (اِ.) عدد اصلی بین ده و دوازده، ۱۱.
(زِ) (حامص.)
۱- قصد، آهنگ.
۲- نمو، بالیدگی.
(زَ د) (ص فا.) قصدکننده، آهنگ - کننده.
(ز) (اِمص.)
۱- خمیازه.
۲- کشش، لرزه.
(دَ) (مص ل.)
۱- قصد کردن، دست انداختن به چیزی.
۲- بالیدن، نمو کردن.
۳- خمیازه کشیدن.
(اِ.) درختچه‌ای زینتی از تیره زیتونیان با گل‌های معطر و سفید.
[ تر - مغ. ] (اِ.)
۱- فرمان و حکم پادشاهی.
۲- قانون و مجازات مغولی.
(مِ) (اِ.) مالیاتی غیر از مالیات معروف به قلان و قبچور که از عشایر و کشاورزان وصول می‌شد.
(س) (اِ.) یاسچ. یاسیج تیر پیکان دار.
(س ِ) [ ع. ]
۱- (اِ.) طرف چپ.
۲- (ص.) قمارباز.
(س یا سَ) (اِ.) نک یاسمین.
(سَ) (اِ.)= یاسمن: گلی است خوشبو به رنگ زرد، سفید یا کبود.
(س) [ تر - مغ. ] (اِ.) نک یاسا.
[ ع. ] (اِ.) یس ؛ نام یکی از سوره‌های قرآن.
(عَ) [ ع. ] (ندا.) این ترکیب در عرف فارسی زبانان در موارد مختلف به کار رود:
۱- هنگامی که دو آشنا به یکدیگر رسند و از دیدار هم خوش حال شوند. ؛~ گفتن باب دوستی با کسی گشودن.
۲- ...
(غِ) [ ع. ] (اِفا.) سرکش، نافرمان.
(گَ) [ ع - فا. ] (حامص.)
۱- دشمنی، عداوت.
۲- سرکشی.
(تَ) (مص م.)
۱- پیدا کردن، حاصل کردن.
۲- به دست آوردن.
۳- شناختن.
۴- دیدن، حس کردن.
(تِ) (اِمف.)
۱- پیدا کرده.
۲- شناخته.
۳- به دست آورده.
